Verslag van mijn twee weken

Hallo allemaal,

Zoals beloofd zou ik na thuiskomst een verslag doen van mijn twee weken Guatemala. Een leuk punt om mee te beginnen; met mijn kleine sponsor actie heb ik iets meer dan €1000,- opgehaald, wat betekent 28 waterfilters!!! Ik wil jullie dan ook ontzettend bedanken voor jullie bijdragen! Het is geweldig dat jullie aan het waterfilter project een bijdrage hebben geleverd!

Maandag 17 maart begon mijn reis naar Guatemala. Na enige vertraging vanwege een passagier die het vliegtuig moest worden uitgezet (reden onbekend) gingen we rond kwart voor 11 de lucht in. Na een hectische overstap en tweede vlucht stond ik rond half 9 in de avond op Guatemalteekse bodem. Een vriendin kwam mij ophalen, bij wie ik ook de eerste paar nachten heb gelogeerd. Aangekomen bij haar huis hadden haar aangenomen kinderen (15, 12, 10 en 8 jaar) het huis versierd met tekeningen en ballonnen om mij welkom te heten. Ik ontving warme knuffels, werd bij de hand genomen om het huis te zien en mijn koffer werd zelfs voor mij naar boven getild – wat een luxe! Omdat de vlucht mij toch wat had uitgeput ben ik meteen het bed ingedoken. Heerlijk...

De vriendin bij wie ik logeerde woont in een plaatsje naar Antigua, Santa Ana. Het is goed aan te lopen, maar Corina (de vriendin) ging meestal met de scooter. Zo gingen wij ook de volgende dag per scooter naar Antigua. Dit was een zeer vermakelijke en tegelijkertijd pijnlijke rit. We reden over straten van kinderkopjes die allemaal ongelijk lagen! Daarnaast waren er ook nog eens gaten in de weg... Ik denk dat je er wel een voorstelling van kunt maken hoe dat aanvoelde. De eerste dag heb ik wat rondgewandeld om te kijken of alles nog hetzelfde was. Dit was over het algemeen wel het geval. Het voelde weer fijn om door de straten van Antigua te lopen met een warm zonnetje op mijn hoofd, de mooie natuur (groen, vulkanen, bergen) om mij heen en de Spaanse taal. Wat het zelfde was gebleven, maar wat ik zeker niet had gemist, waren de sissende mannen met irritante (soms vunzige opmerkingen). Wat zij niet wisten is dat ik ze kon verstaan, en ik draaide me dan om ze te vertellen dat ik daar zeker niet gediend was en dat zoiets ook helemaal niet werkt! Stomme verrassing al om. Ze hadden niks meer te zeggen en had ik mijn pleziertje voor de dag weer ;) Dag twee (woensdag) was vrijwel hetzelfde. Een dag om door Antigua te wandelen, tot rust te komen en mensen te zien en spreken.

De donderdag en vrijdag ben ik naar de school gegaan waar ik vorig jaar als docent assistent vrijwilligerswerk heb gedaan. Ik moet toegeven dat desondanks dat de kinderen waarbij ik in de klas heb geholpen wat ouder waren (12 tot 13 jaar) ik toch bang was dat ik ze me niet meer zouden herkennen. Wat maakt jou anders dan de andere vrijwilligers dat ze je toch nog na een jaar zullen herkennen? Maar gelukkig was deze zorg voor niks. Toen ik het lokaal had gevonden waar zij zaten en in de deuropening stond kwam er net een jongen op de deur afgelopen. Hij keek omhoog, begon te lachen en gaf me een dikke knuffel. Ze herkenden me nog!!! Toen de rest me ook zag werd ik ‘aangevallen’ met knuffels. Geen slechte ontvangst dus! Van de docent die zij nu hadden (die nieuw was voor mij) mocht ik blijven en tijdens de bieb les (een les waar ze stil moeten zijn en boeken lezen) mocht er een foto sessie plaatsvinden! Nadien samen met de kids nog geluncht, gerend (ik ben duidelijk geen 18 meer) en gekletst en heb de dag met ze afgesloten. De volgende dag ben ik weer terug gegaan en kreeg ik de opmerking van een van de kinderen; ‘heb je nu nog steeds dezelfde schoenen als vorig jaar?!’. Ik: ‘Uhm ja?!‘. Jongen: ‘o wow ok! Ik doe maar 5 maanden met mijn schoenen!’. Daar moest ik even over nadenken. Ze hebben daar niet echt het geld voor nieuwe schoenen, maar om de 5 maanden nieuwe schoenen? Wat te begrijpen is, want in tegenstelling tot ons, hebben zij maar 1 paar schoenen. Hier lopen zij dan ook 24/7 op. Kijkende naar de wegen/paden waar zij op lopen is het misschien nog best lang dat zij 5 maanden met schoenen kunnen doen! Misschien een idee voor een volgend project! De vrijdag is er maar tot 2 uur les, maar de docent moest al om 12 uur weg. Een andere docent zou de les vanaf 12 uur overnemen, maar deze kon niet meer. Toen vroeg de docent aan mij of ik de dag met de kinderen wilde afsluiten – wat inhield bieb les, lunch en opruimen/afsluiten. Dit vond ik geen probleem en voelde me een beetje vereerd dat hij de kinderen aan mij toevertrouwde! Tijdens de bieb les vroegen ze voornamelijk naar Nederlandse woorden. ‘Hoe zeg je varken?’. En daar werd dan meteen iemand voor uitgemaakt. Oeps..

Zaterdag zou mijn Amerikaanse team aankomen vanuit Southport, North Carolina. Ze waren met 10 man waarvan 4 nieuw voor mij waren. Het is de groep die ik vorig jaar heb leren kennen via de kerkprojecten en die mij hebben overgehaald om dit jaar onderdeel uit te maken van hun team. De leeftijd van de groep varieerde van 37 tot ergens in de 70. Ietsjes ouders dan ik dus, maar o zo gezellig!

Zondag had de kerk (Iglesia del Camino) een 10 jarig jubileum. Voor de dienst hielpen we nog met het decoreren van de zaal. Een van mijn teamgenoten stond op een instabiele ladder. Toen de ladder weggleed probeerde een andere teamgenoot hem te helpen, maar juist zij heeft toen haar arm gebroken! We hebben dan ook tot aan begin van de middag met haar in het (privé) ziekenhuis gezeten. Best wel sneu... Nadat haar arm in het gips was gezet heb ik haar naar haar kamer begeleid zodat zij kon rusten. Het middag programma kon ik hierdoor niet meemaken, maar ik heb gelukkig nog wel het concert (van de kerk) in de avond mee kunnen maken.

Maandag begonnen de projecten echt! De eerste dag stond in het teken van het bouwen van een huis. Normaal gesproken staan alle onderdelen van het huis al klaar op locatie. Echter, omdat het jubileum het weekend had plaatsgevonden was hier geen tijd voor geweest. Nu is het geen ramp om de spullen van de auto naar het huis te dragen, maar wel als je een flink steile weg op moet lopen, in de hete zon, om alles op locatie te brengen omdat de auto er niet kan komen!! Dat was flink pittig! We waren al bekaf voordat we daadwerkelijk aan het bouwen van het huis begonnen! Maar dat heeft ons er gelukkig niet van weerhouden om iets moois te bouwen voor het gezin dat ook echt een nieuw huis nodig had! Naast het bouwen hebben we ook met de kinderen gespeeld die er waren en gepraat met de opa. Hij kon zeer slecht zien en vroeg of ons of we misschien een bril voor hem hadden. Dit hadden we in eerste instantie niet. Ik vertelde dit aan het eind van de dag aan een teamgenoot van me die aangaf een leesbril bij zich te hebben die misschien geschikt zou kunnen zijn. Ik gaf de bril aan de man die hem opzette en direct aangaf beter te kunnen zien. Geweldig vind je niet, wat een simpel leesbrilletje voor effect kan hebben! Naast een huis en waterfilter ook nog eens scherper kunnen zien!

Dinsdag zijn we naar Pastores geweest om waterfilters uit te delen. In Pastores zelf hebben we iemand opgehaald die een adressenlijst voor ons had. Hij nam ons mee naar de mensen die de waterfilters in ontvangst mochten nemen. Ons team was opgedeeld in 4 groepen. Mijn kleine team bestond uit 5 en een vrijwilligster en ik mochten vertalen (want ja, de Amerikanen waren niet echt bedreven in de Spaanse taal). Het eerste huis was boven aan de berg. Geen stenen weg, maar gewoon een droog zandbergpad. Best lastig om te beklimmen, maar boven aangekomen was het uitzicht prachtig! De man die ons opving woonde in een rieten/bamboe huis (van max 20m2 en slechts 2 bedden) samen met zijn vrouw en 3 kinderen. Op dat moment was hij alleen met de kleinste dochter. Wij legden uit wie wij waren en wat wij kwamen doen en daarna hoe de waterfilter werkt en hoe deze schoongemaakt moest worden. Hij was er zo blij mee! Hij gaf aan dat ze anders regenwater of water uit de put dronken. Niet echt gezond dus... De man nodigde ons ook uit om met hem en zijn familie te lunchen. Er liepen daar veel kippen rond in het huis, dus mijn vermoeden was dat hij ter plekke een kip voor ons zou slachten! Voor lunchen hadden we jammer genoeg geen tijd want we gingen door naar het volgende huis. Maar het was wel een mooi gebaar. In het volgende huis woonde een vrouw met 2 dochters. Ook zij waren blij met schoon drinkwater, want net als het huis hiervoor dronken zij regen/put/slootwater. Daarna zijn we nog naar een laatste huis gegaan waar een ouder echtpaar met zoon, schoondochter en kleinkind woonde. Ook hier straalde de dankbaarheid van hun gezichten. Deze dag waren er in totaal 9 waterfilters gedistribueerd door mijn team. In de middag gingen we naar een kinderopvang, waar kinderen na school mochten komen voor hulp bij schoolwerk of andere activiteiten. Wij hebben daar met de kinderen spelletjes gespeeld en knutselwerkjes gemaakt. Aan het eind konden we nog leuke cadeautjes aan ze geven – springtouwen, frisbees, (figuur)ballonnen, strandballen en meer. Deze cadeautjes hadden de Amerikanen bij elkaar gespaard door middel van een hun sponsor acties!

Woensdag in de ochtend zijn wij weer waterfilters gaan distribueren, maar dit keer in Santa Maria de Jesus. De kerk in dit dorp had nu de lijst met mensen die een waterfilter nodig hadden. Een aantal vrouwen zat op ons te wachten om ons mee te nemen naar hun huis. Mijn kleine team heeft er toen twee gedaan. In totaal zijn er die dag 9 filters verspreid. De kerk die ons aan de adressen hielp doet nog meer. Elke woensdag en vrijdag mogen alle kinderen van het dorp komen voor een maaltijd en vermaak. Na daar eerst zelf te hebben gegeten konden we het eten uitdelen aan de kinderen. 350 in totaal!! Na de maaltijd heb ik samen met een paar teamgenoten 350 ballonnen opgeblazen. Geen aanrader!! Er waren wel 4 kleine kinderen bij die ons kwamen helpen (ze waren niet ouder dan 8). Ze konden blazen, maar geen knoop in de ballon leggen. Die gaven ze aan mij. Alleen bliezen ze wel met veel extra kwijl haha! Ik had op het eind dus ook nog hele natte vingers ;) Het eindresultaat was wel mooi, om al die blije gezichten van de kinderen te zien toen ze een (box bal) ballon kregen. In de avond zijn wij nog op een ‘soup run’ geweest. Dit hield in dat we naar plekken gingen in Antigua waar veel zwervers waren om hen een kop soep te geven en met ze te praten. Ze aandacht te geven, want ja, die worden normaliter gewoon straal voorbij gelopen. Dit was de eerste keer dat ik dit had gedaan en moet zeggen dat ook dit een erg bijzondere ervaring was. Wat een beetje aandacht al kan bewerkstelligen!

Donderdag hebben we in de ochtend wederom waterfilters verspreid (8 stuks, de overige filters zijn naar een ander team gegaan die er ook die week was). Dit maal was het in San Antonio. Hier waren het mensen van de school (Paso a Paso) die een lijst had met adressen. Bij de mensen waar we kwamen straalde ook hier de dankbaarheid van de gezichten af! Welmoet ik zeggen dat dat niet altijd even goed te zien is op de foto’s. Foto face means serious face! Daarna gewoon weer lachen. Best apart haha! In de middag zijn we terug gekeerd naar de school om daar activiteiten met de kinderen te ondernemen. Zo hebben we touwtje gesprongen, gevoetbald en knutselwerkjes gemaakt. Blije kinderen betekende een blij team. In de avond zijn we als team met de leiders uit eten geweest en hebben nog wat salsa gedanst. Het was al weer een jaar geleden, maar ik was het gelukkig niet helemaal verleerd!

Vrijdag was een vrije dag. Mijn team ging naar een koffie plantage. Daar ik zoiets vorig jaar al had gezien heb ik nog met vrienden en oud docenten afgesproken, nog genoten van de stad, want ja de volgende ochtend was het alleen gezamenlijk ontbijten en weer op weg naar huis. Zaterdag om 1 uur ’s middags zat ik in het vliegtuig richting Nederland. Na de overstap in JFK zat ik als een sardientje in het tweede en laatste vliegtuig op weg naar Amsterdam. Ik kwam aan op zondag 12.30. Het Guatemala avontuur was weer over. Het was weer geweldig met mooie en indrukwekkende ervaringen, maar twee weken is toch echt te kort...